Kur'ân'da "İkinin İkincisi" diye anılan, Hz. Peygamberin en sadık yâri Ebubekir'dir. O, Peygamberin irtihalinden sonra Kureyşten seçilen Halifeye boyun eğmek istemeyen ırkçı kabile kalkışmalarını, yani irtidad hareketlerini bastırmakla İslâm birliğini sağladığı gibi dağınık sayfalar halinde bulunan Kur'ân'ı bir araya toplatmak suretiyle de İlâhî Mesajın ebedileşmesini temin etmiştir. Bu bakımdan İslâm âlemi ona çok şey borçludur. 0, vezîri Ömer'le birlikte İslâm Devletini imparatorluk haline getirmiştir. Kureyşin bütün baskı ve işkencelerine karşın kendisinden çok Hz. Peygamberi düşünen ve yetişkinler içinde ilk Müslüman olan Ebubekir, inancı uğrunda Kureyşin her türlü sözlü ve fi'lî işkencesine maruz kalırdı. Bir gün Müşrikler onu Mescidin kenarında sıkıştırıp şiddetle dövdüler. Utbe bn Rebîa, ökçeli ayakkabısı ile onun başına ve yüzüne vurdu, karnının üstüne çıktı. Yüzü kan revan içinde kalmış, bayılmıştı. Annesi Ümmü'l-Hayr, Ümmü Cemîl ile birlikte yanına geldiği Ebubekir'i baygın bir halde buldu. Ebubekir'i o vaziyette gören Ümmü Cemil, hıçkırarak ağladı. Ayılınca Ebubekir, kendi derdini unutmuş, Allah'ın Elçisinin durumunu soruyorve: - Vallahi, Allah'ın Elçisini görmeden ne yemek yerim, ne de su içerim! Diyordu.
