Babacığım, bu eserimi senin ruhuna ithaf ediyorum. Ben küçük bir çocuk iken ruhuma ahiret korkusunu sen yerleştirdin. Bana öğüt vererek, ya da beni döverek bu duyguyu aşılamış değilsin. Ama gözümün önünde yaşıyordun: içinde ahiret korkusu dilinde ahiret anısı. Üzerinde bulunan bir hakkı ödemeğe son derece itina gösterir, senin başkası üzerinde bulunan hakkında müsamaha ederdin. Ahiretten korkardın, bunun için cezalandırmağa muktedir olduğun bir kötülüğü affederdin ki bu sana ahiret gününde keffaret olsun. Bazen olurdu ki ihtiyacın olan şeyi dahi infak edecek kadar cömertlik gösterir, infak ettiğinin, senin için ahiret gününde azık olmasını isterdin. Sen, daima şu şeklinle gözümün önündesin: Biz, her akşam, yemeği yedikten sonra sen bir fatiha okuyor ve ahirete göçmüş bulunan ana-babanın ruhuna gönderiyorsun. Biz çocukların da, henüz fatihanın tamamını ezberlemezden önce onun bazı ayetlerini okuyarak sana katılıyoruz. Bu çalışmamı senin ruhuna tevcih ediyorum babacığım. Senin yanında makbul, Allah katında müstecab olacağını ümit ederim. İyiye ve doğruya muvaffak eyleyen Allah'tır. (Oğlun Seyyid)
